Dit jaar ging de ramadan, de vastenperiode voor moslims, door in mei. Gedurende een vijftal weken mogen zij dan vanaf zonsopgang tot zonsondergang niets eten of drinken. ’s Avonds schuiven zij samen aan tafel om hun dorst te lessen en een maaltijd te nuttigen. Dit avondmaal noemen zij de ‘iftar’. KVG-leden Soraya en haar mama Peggy reageerden op onze oproep om kennis te maken met hoe andere culturen hun godsdienst beleven. Zij werden door een gastgezin in Beringen uitgenodigd op de iftar bij hen thuis.
Foto van de twee Sorayas, die het prima met mekaar konden vinden.

De twee Sorayas konden het prima met mekaar vinden.

Soraya: Toen ik de uitnodiging voor de iftar zag, wou ik meteen meedoen. Want ik kook graag. Op school is het mijn favoriete vak en in de weekenden kook ik thuis zelf. Ik was dus ook benieuwd naar wat er tijdens een iftar op tafel zou staan. Omdat we op bezoek gingen bij een Turks gezin verwachtte ik dat het eten wat specialer zou zijn. Maar dat viel heel goed mee. Het was allemaal even lekker. Ik was wel blij dat het niet te pikant was,

Handiscoop: Had je al ooit gehoord van een iftar?

Soraya: Nee, ik kende het woord iftar nog niet. Ik heb wel een aantal klasgenoten die moslim zijn en ik wist dat ze tijdens de ramadan een hele dag niet drinken en niet eten. Dat moet je toch maar kunnen. Niet drinken, dat zou me misschien nog lukken. Maar niet eten zou ik veel moeilijker vinden. Een iftar is eigenlijk zoals het avondeten thuis, maar dan later op de avond. Eén minuut na 21.30 u. mochten we beginnen te eten. Als aankondiging voor de maaltijd, werd er muziek gespeeld. Eerst eten ze dan enkele dadels. Dit zorgt ervoor dat het eten niet te zwaar op de maag valt, na een hele dag vasten. Tegen het einde van de ramadan begint de Iftar pas om 22 uur, want de zon gaat dan ook later onder. Soraya vertelde me dat ze ’s ochtends al om 4 uur, net voor zonsopgang, terug opstaan om te eten. Dat lijkt me moeilijk. Wij waren pas tegen 24 uur terug thuis van ons bezoek en zij stonden een paar uur later al terug op.

Handiscoop: Moest je nog eens uitgenodigd worden voor een iftar, zou je dan opnieuw gaan?

Soraya: Ja zeker. Wij werden heel hartelijk ontvangen door Soraya en haar zoon. Hun woonkamer was ook gezellig ingericht. Toen we naar binnen gingen, vond ik het wel wat vervelend om mijn schoenen uit te doen. Dat doe ik niet graag, en ik doe liever geen pantoffels aan van iemand anders. Toen voelde ik me wat ongemakkelijk. Gelukkig had mijn mama me al verteld dat dit kon gebeuren. Omwille van hun geloof en gewoontes gaan zij niet naar binnen met hun schoenen aan.

Ik heb meestal wat meer tijd nodig om mijn verhaal te kunnen doen, maar bij hen voelde ik me meteen welkom.


Peggy
: Maar dat ongemakkelijk gevoel was Soraya snel vergeten. Toen ze hoorde dat onze gastvrouw dezelfde voornaam heeft en ook nog eens in een keuken werkt, voelde Soraya zich direct thuis. Haar mond stond de rest van de avond niet meer stil.

Soraya: Ja het is toch wel speciaal om iemand tegen te komen met dezelfde naam. Normaal zeg ik niet veel als ik iemand niet goed ken omdat ik niet altijd goed onder woorden kan brengen wat ik vind of denk. Ik heb meestal wat meer tijd nodig om mijn verhaal te kunnen doen. Maar bij Soraya en haar zoon voelde ik me meteen welkom. Ze waren heel open en ik mocht foto’s maken. Ik doe aan fotografie en ik vind het tof dat mijn foto’s in Handiscoop mogen staan.