In mijn jeugd kende ik veel problemen op school. Het was niet gemakkelijk voor mij.

Tijdens een bezoek aan ‘Out of the box’, een Brussels initiatief voor vroege schoolverlaters, praatte onze koning Filip heel open over zijn leerproblemen vroeger op school. Ons vorstenpaar maakt er ook geen geheim van dat hun jongste zoon les volgt aan de Eurekaschool, een school voor leerlingen met een leerstoornis. Ongetwijfeld zullen zij met deze open houding heel wat leerlingen die het moeilijk hebben op school en hun ouders een hart onder de riem steken.

Wel spijtig dat prins Emmanuel elke dag van Brussel naar Leuven moet en niet samen met zijn broer en zus naar dezelfde school kan. Gelukkig  hebben zijn mama en papa voldoende financiële middelen om een school te kiezen waar hun zoon de meeste kansen krijgt om zijn talenten te  ontwikkelen. Wellicht hebben ze ook een chauffeur ter beschikking. En iemand die na de school de leerstof nog eens met hun zoon doorneemt. Bovendien zal de jonge prins niet op een lange wachtlijst terecht komen als hij nood heeft aan therapie, of een bijkomend onderzoek. Hij zal zoveel en zolang therapie krijgen als nodig is, ook al komt het RIZIV niet meer tussen. Koning Filip en koningin Mathilde zullen door directies, leerkrachten en therapeuten met respect benaderd worden. Er zal naar hen geluisterd worden en niemand zal hen bestempelen als ‘moeilijke ouders’ als ze extra vragen stellen …

Bloemen van leerlingen …

Helaas heeft niet elk kind en elke ouder dit geluk. Daarom hopen we dat ons vorstenpaar in de toekomst nog veel meer in de bres zal springen voor alle leerlingen die het moeilijk hebben op school en hun ouders. Want wij steken niet onder stoelen of banken dat we ons zorgen maken over de toekomst van ons onderwijs. De vaak harde uitspraken van ‘onderwijsspecialisten’ van sommige politieke partijen in de verkiezingstijd logen er niet om. Wij vrezen dat vooral voor de leerlingen met een specifieke onderwijsbehoefte de klok zal teruggedraaid worden. Het aantal leerlingen met een specifieke onderwijsbehoefte lijkt bovendien alleen maar te stijgen. Net als het aantal leerkrachten dat, omwille van een te hoge werkdruk, moet afhaken. Allemaal de schuld van het M-decreet lezen we dan in de krant. Terwijl de leerlingenaantallen in het buitengewoon onderwijs niet eens gedaald zijn, integendeel. Het moet dus om weer andere leerlingen gaan waarvan ons schoolsysteem zegt: dit kunnen we niet aan zonder extra middelen en ondersteuning, hiervoor zijn we niet opgeleid, die horen hier niet thuis, die halen het niveau van ons onderwijs naar beneden, …

Natuurlijk zijn er in ons onderwijs veel extra middelen nodig. Maar weet je wat ons bijzonder treft? Dat de verantwoordelijkheid voor het feit dat er zoveel leerlingen uit de onderwijsboot (dreigen te) vallen, zo vaak hoofdzakelijk bij de leerlingen zelf (en hun ouders) gelegd wordt. Wij durven te hopen dat de vele mensen die bij ons onderwijs betrokken zijn, heel gedreven en deskundig, zich uitgedaagd voelen om ook de andere kant van de medaille grondig te bestuderen: hoe komt het dat er zoveel leerlingen niet mee kunnen? Waar falen wij? Welke kennis en vaardigheden hebben leerlingen nu nodig om later een wijze en verantwoordelijke rol in de samenleving op te nemen? Hoe kunnen wij er voor zorgen dat elke leerling, ook die uit een kansarm gezin of die met een ondersteuningsnood, alle kansen krijgt?

Misschien moeten al onze leerlingen eens benaderd worden als de bloemen in onze tuin … Een bloem groeit niet door er aan te trekken. Dan is de kans zelfs groot dat ze breekt. Een bloem groeit als ze met de nodige zorg omringd wordt: een voedzame bodem, genoeg water (maar ook niet te veel), of en toe een beetje meststof. Plant je bloemen ook niet te dicht bij elkaar. Als ze wat ruimte krijgen, groeien ze beter. De ene bloem heeft volop zon nodig, een andere gedijt beter in de schaduw. Sommige bloemen bloeien pas in de herfst en er zijn vroege bloeiers …

Resoluut voor een ander weg gaan!

Met het gevaar met pek en veren overgoten te worden … Maar zou ons onderwijs niet fundamenteel van richting moet veranderen om meer, veel meer, leerlingen aan boord te houden? Door alleen wat aan dezelfde weg te blijven timmeren, hoeveel  extra middelen daarvoor ook ingezet worden, zullen we er niet komen.

Wij rekenen op een nieuwe onderwijsminister met veel lef. Lef in de goede zin van het woord. Een minister die aandachtig luistert naar diverse onderwijsspecialisten, leerlingen en ouders. Een minister die zich niet voor de kar van de hardst roepende belanghebbende partij laat spannen, maar krachtdadig zal optreden met het oog op degenen waar het echt om gaat: die kleurrijke groep jonge mensen die later onze alsmaar complexere samenleving draaiend moeten houden. Elk talent zal daarvoor heel hard nodig zijn!